KJØPT FRI.
Kap. 1, 18-19.
Desse sterke orda om at mer frikjøpt med Jesu blod, er eigentleg eit argument for det kristne liv i versa framfor. Og det er sant: her ligg framom alt krafta til eit heilagt liv. A. Barnes seier om dette verset slik: "Det finst ikkje ein meir effektiv veg til å få dei sanne kristne til å helga seg heilt til Gud, enn å visa til at dei ikkje tilhøyrer seg sjølv, men er blitt kjøpt med Kristi blod."
I dette avsnittet vil me nå sjå litt på dette mektige grunnlaget for eit sant kristenliv: Jesu blod og død. Det står alltid i relasjon til synd. Difor får me to hovudemne her: synd og frelse.
1. Synda.
Synda er det største problem i verda. Ingen ting er så alvorleg som det, og ingen ting får slike konsekvensar. Likevel opplever me at mange ikkje vil tala om det eller ynskjer å få eit bibelsk rett syn på saka. Men slik vil ein og lura seg sjølv.
a) Me er syndarar ved arv. Det lærer Peter oss her, v. 18: det tome livet de arva frå fedrane. Her vert me førde attende til Adam i Edens hage og syndefallet. Det er ikkje berre tale om ein påverknad av dei nålevande eller næraste fedrane. Det er tale om ein arv i kjøt og sinn. Eitt menneskes fall vart til fordøming for alle menneske, skriv Paulus (Rom. 5, 18). Då Adam og Eva tok av frukta på treet, vart dei skilde frå Gud og jaga ut or hagen. Det tyder at me er utafor Guds rike frå fødselen av. Av natur er me fiendar av Gud. Sjølve vår natur er syndig og urein. Og korleis kan ei slik natur (kjøtet) gjera det som er rett? Om me ville gjera det gode, kunne me det ikkje. Natura vår var ikkje bra nok og ikkje i stand til å gjera noko godt som held prøve for Gud.
Så alvorleg er synda.
b) Og denne syndige natur fører til syndig handling. Kjøtet hindrar oss ikkje berre i å gjera det gode. Me gjer også det vonde. Peter visste det, han hadde prøvd det sjølv.
2. Frelsesgrunnen.
Jesus har frelst oss frå synda. Det kjem tydeleg fram i dette ordet: Me er kjøpte fri, ikkje med forgjengelege ting, sølv eller gull, men med Kristi dyre blod. Han var offerlammet som gav seg sjølv for heile menneskeslekta. Dette tyder:
Jesu død er vår frelsesgrunn. Då han hang på krossen, sona han all synd og skuld og betalte skuldbrevet. Ingen ting vart utelete. Fleire ord i dette brevet syner det. Og det forklarar oversprenginga (v. 2) så langt det går an med ord.
Me er frikjøpt og prisen er høg, kap. 1, 18-19.
Det fanst ingen ting på jord som kunne betala våre synder eller løysa oss ut or treldomen under synda og lova. Det tyder orda "forgjengeleg ting, sølv eller gull". Vår dårlege ferd er syndelivet vårt og kjøtet - det var arva frå fedrane. Her må det vere tale om arvesynda. Det har mindre med miljø og dårleg arv etter våre næraste fedrar å gjera. Det peikar attende til Adam og syndefallet i Eden. Det er same sak som Ef. 2, 2-3: Me var av natur vreidens barn. Og den har teke makta over menneske slik at me gjer synd og vil synda. Me er trelar under synd.
Og trælen måtte kjøpast fri. Difor er ordet her nettopp det ordet som er nytta om slik handel (lytron). Kristi dyre blod var "betaling" og det løyste oss ut og sette oss i fridom. Jesus var offerlammet, det einaste ulastande og lytelause i verda. Ofringane i GT var bilder på det og peika fram mot det siste offer som skulle koma. Jes. 53. Joh. 1, 29. Her var det Guds Son som måtte døy for ugudelege. Difor var prisen så høg. Og difor kan Peter skriva i neste brev om "den dyre tru", 2. Pet 1, 1. Den er bygt på det største offer i verda: at Gud gav sin eigen Son for syndarar. Men Jesus sigra over synda og døden: Gud vekte han opp frå dei døde og ga han herlegdom, v. 20-21. Ja, han var før verda vart skapt og vart openberra for vår skuld. Jesus var evig avdi han var Gud. Difor kunne ikkje døden halda på han. Apg. 2, 24.
Seinare i brevet finn me fleire andre ord som talar om frelsa og kva Jesus gjorde for oss, kap. 2, 24; 3, 18; 4, 1. Det er grunnvollen for trua og det eigentlege innhaldet i kristendommen. Det er dette me må byggja på og halda fast ved. Då står me djevelen imot, kap. 5, 8-9.
